Vanavond zei iemand dat ze niet wist of ze nou wel of niet door zou gaan met chi kung. In tegenstelling tot haar enthousiaste vriendin (die er ook bij zat) voelde zij niet zoveel resultaat.
Ik vroeg haar wat precies ze het allerliefste wilde ervaren… “Ik zit nog steeds erg veel in mijn hoofd”.
Op een van mijn chi kung folders staat de kop: “Zit jij lekker in je lijf? Of zit je te veel ‘in je hoofd’?” Wat doet chi kung nou wel en niet tegen dat verschijnsel?
Aan de ene kant brengt een chi kung les je heel sterk in je lijf. Je bent heel fysiek bezig, traint je gevoel, lichaamsbewustzijn, contact met je voeten, spieren van je benen, enzovoorts. Dat gebeurt tijdens de training.
Aan de andere kant is het niet zo dat je door 1 uur training per week automatisch in een toestand komt waarin je continu beter in je lijf zit. Dat vergt meer. Dat vergt dat je er elke dag thuis wat aan doet.
Zelf weet ik héél goed wat het betekent om veel in je hoofd te zitten… In het verleden schreef ik artikelen en boeken, gaf meditatieles, deed veel aan brainstormen, onderzoeken, lezen, informatie verzamelen, enzovoort. En ik heb die neiging nog steeds… Allemaal hoofdwerk bij uitstek.
Alleen weet ik nu hoe ik uit mijn hoofd kan komen. Hoe ik – letterlijk en figuurlijk – weer goed in mijn lijf kan gaan zitten. Dat kwam me niet vanzelf aanwaaien. In het verleden had ik veel last van hoofdpijn. Clusterhoofdpijn – de ergste hoofdpijn die er bestaat. Na eindeloos getherapeuter besloot ik een jaar of 8 geleden: nou moet ik het zelf gaan doen. Leren uit mijn hoofd te komen. Gronden, aarden, uit mijn bol, in mijn body.
Daarom begon ik met chi kung/qigong. Het eerste jaar kwam ik tijdens de lessen wel meer uit mijn hoofd. Maar thuis niet, omdat ik er thuis niks aan deed. Dat begon pas na een poos. Eerlijk gezegd zat ik tijdens die eerste chi kung lessen soms ook nog veel in mijn hoofd. Omdat ik zo druk bezig bleef met luisteren en kijken naar de chi kung leraar. En met proberen om het heel precies en goed te doen allemaal.
Uit eigen ervaring weet ik dat dit leerproces tijd vergt. Die tijd moet je het geven. Maar – lijkt me – alleen als je plezier hebt in het proces. Als je op z’n minst een beetje geniet van de les, de sfeer, de mensen, de bewegingen, enzovoort. Wellicht komt de fascinatie en/of discipline dan vanzelf. Zo niet, dan kun je beter een andere methode zoeken.
Lijkt me. Maar ik ben benieuwd wat anderen ervan vinden.