Hielpijn
“Wandelen is een van de beste vormen van chi kung”, zei een bevriende Spaanse qigong leraar ooit. En inderdaad is het zó goed om veel te wandelen. Dat meestal geeft meer gronding/aarding en rust dan fietsen, en is ook beter voor je botdichtheid.
Maar in de zomer van 2011 kreeg ik opeens last van mijn hielen. Zéér pijnlijk bij het staan en lopen. Zo pijnlijk, dat ik een paar maanden alleen maar fietste (en dat voor een wandelaar als ik…).
Was het hielspoor? Peesplaatontsteking? Slijmbeursontsteking? Of wat..? Zelf kun je dat moeilijk bepalen. Dus op naar de dokter. Die stuurde me naar een specialist voor röntgenfoto’s en echo’s.
En die kon met haar handen en apparatuur helemaal niets vinden. Geen ontsteking, uitgroeisels, vervorming, of verkalking. Niks.
“Uw voeten zijn perfect in orde”, zei de arts. “Dat is jammer”, zei ze ook. “Hoe zo?”, vroeg ik. “Nou, anders had ik u een injectie met corticosteroïden kunnen geven. In de hiel. Dat is een van de pijnlijkste injectie die er bestaat.”
Aha. Tja. Daar sta je dan, zuchtend, op je nog steeds uiterst pijnlijke hielen.